Jeżeli budynek, w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 2 i 2a ustawy - prawo budowlane, jest wykorzystywany na potrzeby mieszkaniowe i faktycznie zaspokaja potrzeby mieszkaniowe skarżącego, to winien być zakwalifikowany i uznany dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako budynek mieszkalny w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l.
Fakt, że budynek został zakwalifikowany jako letniskowy na gruncie przepisów prawa budowlanego, nie przesądza więc, że nie może on być budynkiem mieszkalnym na gruncie ustawy podatkowej.
Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 23 czerwca 2010 r. (sygn. akt I SA/Sz 278/10)
Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 121 z 2006 r., poz. 844 ze zm., dalej w skrócie u.p.o.l.), za budynek uważa się obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.
Podkreślenia wymaga, iż ustawodawca nie definiuje pojęcia budynku mieszkalnego. W słowniczku użytych w cyt. ustawie pojęć wyjaśniono jedynie pojęcie budynku powtarzając definicję zawartą w prawie budowlanym.
A zatem, gdy w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych posłużono się pojęciem budynku, rozumieć należy przez to wyrażenie obiekt budowlany spełniający kryteria wskazane w przepisach prawa budowlanego dla budynku (bez określania jego kategorii czy przeznaczenia) - w tym tylko bowiem zakresie ustawodawca odwołał się do przepisów innej dziedziny prawa.
Zobacz również: Stawki maksymalne podatków i opłat lokalnych na 2013 rok
Zobacz również: Stawki maksymalne podatków i opłat lokalnych na 2012 rok
Polecamy: serwis Ryczałt
Przepisy prawa budowlanego mogą mieć zatem znaczenie dla ustalenia, czy określona nieruchomość, stanowiąca rezultat działalności budowlanej jest w ogóle obiektem budowlanym, a jeżeli tak, to czy jest budynkiem czy np. budowlą bądź obiektem małej architektury, co jest o tyle istotne o ile umożliwia stwierdzenie, czy w ogóle podlega on (obiekt budowlany) opodatkowaniu i według jakich zasad (art. 2 ust. 1 u.p.o.l.).
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 września 2009 r. w sprawie II FSK 542/08 podkreślił, że przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie odwołują się do przepisów prawa budowlanego w zakresie określenia kategorii czy przeznaczenia budynku, w szczególności nie nakazują poszukiwania definicji budynku mieszkalnego w przepisach prawa budowlanego.
Polecamy: serwis Koszty
Przeciwnie, ustawodawca przekazując radom gminy (art. 5 ust. 1 u.p.o.l.) uprawnienie do ustalenia stawek podatku, dał im możliwość różnicowania stawek podatku od budynków w zależności od ich przeznaczenia.
Również zgodnie z § 65 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa dnia 29 maja 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 ), budynki dzieli się ze względu na podstawową funkcję użytkową, a przynależność do określonej kategorii określa się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych.
W Klasyfikacji Środków Trwałych nie wymienia się wprost domów letniskowych, zaś budynki mieszkalne definiuje się jako obiekty budowlane, w których co najmniej połowa powierzchni jest wykorzystywana do celów mieszkalnych i nie są one budynkami krótkotrwałego zakwaterowania; wymienia się w tej grupie m.in. budynki jednorodzinne, bez wskazania ich definicji.
Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - Dz. U. Nr 112, poz. 1316) klasa budynków mieszkalnych jednorodzinnych obejmuje zaś m.in. samodzielne budynki takie jak domy letnie, domki wypoczynkowe, itp. Naczelny Sąd Administracyjny, mając na uwadze powyższe unormowania prawne, wprost przesądził zatem, co znalazło odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie sądowo-administracyjnym, że budynek letniskowy uznany jest - w ramach tej klasyfikacji - za budynek mieszkalny.
Polecamy: Najczęstsze błędy w PIT-ach
Niemniej dla ustalenia właściwej stawki podatku od nieruchomości organy podatkowe winny przede wszystkim ustalić podstawową funkcję użytkową spornego budynku (podkreślenie własne), ta bowiem jego cecha pozwala na zaklasyfikowanie go do odpowiedniego rodzaju pod kątem zastosowania właściwej stawki podatkowej.
Prawidłowe zakwalifikowanie budynku wymaga zbadania nie tylko dokumentacji budowlanej obiektu, danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków, ale przede wszystkim okoliczności związanych z jego faktycznym użytkowaniem. Zaniechanie czynności dowodowych pozwalających na pełne ustalenie, w jakim charakterze budynek był wykorzystywany w roku, którego dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie, stanowi zdaniem Sądu naruszenie przepisów postępowania obligujących organ podatkowy do pełnego i obiektywnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, przy zachowaniu dyspozycji art. 122 O.p. i 187 § 1 O.p.
Sąd podzielił poglądy wyrażone w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2008 r. , sygn. akt II FSK 1669/06 (opubl. w LEX 456649) i z dnia 30 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 1135/07 (opubl. LEX 456687), iż między decyzjami organów budowlanych (pozwoleniem na użytkowanie, pozwoleniem na budowę czy decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania), a decyzją organu podatkowego określającą (ustalającą) podatnikowi prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego nie zachodzi konieczny związek przyczynowy, nakazujący organom podatkowym tożsame, jak w decyzjach organów nadzoru budowlanego, określenie przeznaczenia budynku stanowiącego przedmiot opodatkowania, jeżeli nie jest ono zgodne z rzeczywistością.